Śmiertelna fantazja

Oto studium męskiej psychiki i filozofii fiu*a autorstwa detektyw Delii Peabody:

[i] - Myślisz, że fiu* czasami się męczy?
Eve, siedząca za kierownicą, odwróciła głowę w stronę Peabody i opuściła okulary przeciwsłoneczne, o których włożeniu rzadko kiedy pamiętała.
- Czyj?
- Wszystko jedno. Każdego, kto go ma. Czy fiu* czasami myśli sobie: litości, stary, daj mi chwilę wytchnienia. Czy też zawsze woła: Ho, ho! Znów bierzemy się do dzieła!
- Czy ma to jakiś związek ze sprawą, czy też to taka sobie niezobowiązująca rozmowa?
- Ma to związek ze sprawą. Myślałam sobie o tym dupku Dubroskym. Wczoraj po południu bzykał Britt Casey. Jeśli jej wierzyć, zrobił to trzy razy. Na podłodze - wyliczyła Delia, odginając jeden palec - na łóżku i na stojąco przy drzwiach. A w nocy baraszkował z Rolandem. Jeden udawał kapitana piratów, a drugi - chłopca okrętowego.
- Przestań.
- Zaczekaj. A dziś rano wpadł na kawę i jeden szybki numerek do Chelsei Saxton, która potem zrobiła mu loda pod prysznicem.
- Jezu, Peabody!
- Wcale nie prosiłam, żeby zdradzali te szczegóły, ale cała trójka mi je ujawniła, kiedy się dowiedziała o istnieniu pozostałych. Naprawdę myślałam, że większość ci*ek wykrzyknęłaby: Ej! Nawet nie myśl o wsadzeniu tam czegokolwiek w najbliższym czasie.
- Ci*ek?
- To zdrobniała nazwa sromu. I naprawdę uważam, że na ogół po dwóch numerkach przeciętna ci*ka powiedziałaby: No, na jakiś czas mi wystarczy. Ale czy fiu* szuka kolejnej dziury? Zastanawiam się, bo nie mam fiu*a.
- Gdybyś miała jakieś wątpliwości, wiedz, że ja też nie.
- Widziałam cię nago, więc wiem. Uważam, że nawet najbardziej niezłomny i energiczny fiu* powiedziałby kiedyś: na dziś czy na tę noc wystarczy, a ponieważ jestem teraz zrelaksowany, wybiorę się gdzieś na urlop. Albo się zdrzemnę.
- Przez twoje gadanie wyobrażam sobie teraz fiu*a siedzącego w barze w jakiejś modnej miejscowości wypoczynkowej, w okularach przeciwsłonecznych, popijającego jeden z tych głupich drinków z owocami, ozdobiony papierową parasolką.
- Śliczny obrazek.
- Wcale nie śliczny, tylko budzący grozę. Albo obrzydliwy. Nie jestem pewna. Jedno i drugie. - Eve westchnęła, wyraźnie zmęczona. - Chyba jedno i drugie.
- Powinien też nosić mały, słomkowy kapelusz. Tak, czy owak, nie wydaje mi się, żeby w przypadku Dubrosky'ego chodziło o seks.
- Peabody, wprost nie potrafię wyrazić, jak bardzo nie mam ochoty rozmawiać o jego fiu*ie.
- To uzależnienie - ciągnęła niezrażona Delia. - Założę się, że dr Mira się ze mną zgodzi - dodała, mając na myśli policyjną specjalistkę od sporządzania portretów psychologicznych. - Sprowadza wartość swojej osoby do fiu*a i wykorzystuje go również w charakterze broni.
- No widzisz, teraz wyobrażam go sobie ze złotym łańcuszkiem, naciskającego na klakson. Natychmiast przestań.
Peabody poprawiła się na fotelu i spojrzała z zachwytem na Eve.
- Masz niesłychanie bujną wyobraźnię. Dlatego jesteś taką dobrą policjantką. Dubrosky plótł te bzdury o potrzebie bycia podziwianym. I prawdopodobnie mówił o swoim wyglądzie, zachowaniu, ale podświadomie miał na myśli fiu*a.
- Dobrze, jeśli przyznam ci rację, bo prawdę mówiąc zgadzam się z tobą, skończysz ten temat?
- Uważam, że jest bardzo interesujący. No bo weź takiego Du Vaugne'a...
Eve zacisnęła zęby.
- Ani sie waż rozprawiać teraz o jego fiu*ie.
- Facet rzuca żonę, z którą był dwadzieścia lad, dla jakiegoś wieszaka i świeżej, młodej ci*ki...
- O, mój Boże...
- Robi to, bo zaczyna myśleć o swojej starości, a nie chce się zestarzeć. Potrzebny mu wieszak i świeża, młoda ci*ka, żeby mógł powiedzieć: Spójrzcie, jaką mam żonę, spójrzcie, gdzie wsadzam swojego fiu*a. To świadczy, że nadal jestem jurny. I w ten sposób wracamy do fiu*a, który domaga się podziwu. Wiesz co, mogłybyśmy o to zapytać Charlesa.
Eve zaparkowała przed kostnicą i przez minutę siedziała z głową opartą o kierownicę.
- Nie uważam za konieczne, żeby były licencjonowany mężczyzna do towarzystwa, obecnie seksuolog, analizował ten przypadek. Zresztą spędza teraz miesiąc miodowy z Louise.
- Ale za kilka dni wrócą. Uważam, że dogłębne zrozumienie natury fiu*a mogłoby nam pomóc w przyszłych śledztwach.
- Proszę bardzo, możesz skonsultować się z Charlesem. I przedstaw mi swój raport na ten temat. Ale teraz do końca dnia nie chcę słyszeć słowa "fiu*".
- Naprawdę nie ma ładnego słowa na... te część ciała mężczyzny - ciągnęła Delia, kiedy skierowały się do kostnicy. - Wszystkie są albo zbyt wulgarne, albo głupie. Ale jak się nad tym zastanowić, to dość głupie mieć coś takiego dyndającego między nogami. Więc...
- Zabiję cię. Zaoszczędzę trochę pieniędzy podatników, robiąc to tutaj, w kostnicy.[/i]

W tym miejscu płakałam łzami szczerej radości Very Happy

Och, ten fragment był po prostu pięęęęękny. Wyobrażałam sobie minę Eve i Peabody, która beztrosko papla pani porucznik nad uchem... Niah, niah, niah :] Inna sprawa - przemyślenia Delii są w pewnej mierze bardzo prawdziwe Wink

Ale to, że Eve rzeczywiście nie zabiła jej na miejscu świadczy tylko o tym, jak wielką przyjaźnią ją darzy... Laughing

No i ewolucja samej Peobody! Pamiętacie pierwsze tomy z udziałem umundurowanej Dee? Wink

Widać różnice, hm?

Różnice widoczne jak na dłoni Very Happy

Może to po prostu kwestia przejścia od munduru do normalnych ubrań? Albo iście terapeutycznego wpływu Eve?

Trueheart też się u boku Baxtera wyrabia, ale on na szczęście jest tak słodki jak dawniej. I te jego rumieńce Wink

Wiele bym dała, żeby zobaczyć to kiedyś na ekranie Rolling Eyes

Na ekranie się nie da. Za dużo pudru na buźkach ^^