Śmierć o tobie pamięta

[i] Dallas uchyliła się przed kołami maxibusu. Wtedy złodziej zadał cios. Poczuła smak krwi.
- To było głupie - oświadczyła, wykręcając mu ramiona do tyłu i unieruchamiając ręce. - Niewiarygodnie głupie. Teraz oskarżę cię dodatkowo o napaść na funkcjonariusza.
- Nie mówiłaś, że jesteś gliną. Skąd miałem wiedzieć? Gonisz mnie, prawie wpychasz pod pędzący bus. Brutalność policji! - krzyczał, szamocząc się na chodniku. Szukał wzrokiem współczucia na twarzach przechodniów. - Pilnuję własnego nosa, a tu nagle ktoś próbuje mnie zabić!
- Pilnujesz własnego nosa? - Eve splunęła krwią. Boląca szczęka przynajmniej odwracała uwagę od biodra.
Zabrała mu skradzioną torebkę, znalazła jeszcze trzy i kilka portfeli.
- Całkiem niezły łup - stwierdziła.
Złodziej usiadł i wzruszył ramionami z filozoficznym spokojem.
- Święta. Ludzie wydają, co mają, do diabła. Nie wpisuj mi ataku na funkcjonariusza, co? Proszę, daruj mi tę wpadkę. To był odruch bezwarunkowy.
- Niezłe masz te odruchy. - Eve potarła szczękę.
- A ty jesteś szybka. Muszę przyznać, że podziwiam.
- (...) Trzeba sprowadzić radiowóz i zgarnąć tego faceta. Za kradzieże. Ponieważ zbliżają się święta, przymknę oko na napaść.
- Dzięki.[/i]

Złodziej też człowiek Very Happy