Sława i śmierć

Summerset czekał na nią w hallu.
- Poruczniku, jest pierwsza dwadzieścia w nocy.
- Wiem, która jest godzina. - Odsłoniła zęby, niczym rozeźlony pies, kiedy Summerset próbował nie wpuścić jej na schody. -Wyjaśnijmy sobie od razu jedną rzecz, koleś. Ty nienawidzisz mnie, ja nienawidzę ciebie. Tyle tylko, że ja mam odznakę. Więc zejdź mi z drogi albo wpakuję tę twoją kościstą dupę do pierdla za utrudnianie policjantowi czynności służbowych.
Summerset uniósł głowę z godnością.
- Czy mam przez to rozumieć, że o tej porze jest pani jeszcze na służbie?
- Rozum sobie przez to, co chcesz. Gdzie on jest?
- Jeśli wyjawi mi pani, co ją tutaj sprowadza, z przyjemnością poinformuję panią, gdzie przebywa obecnie Roarke, i sprawdzę, czy może w tej chwili panią przyjąć.
Eve straciła resztki cierpliwości. Wbiła łokieć w splot słoneczny Summerseta i wymijając skuloną z bólu postać, rzuciła jeszcze przez ramię:
- Sama go znajdę.
Roarke nie był jeszcze w łóżku, nie znalazła tam też śladów obecności jakiejś drugiej osoby. Nie była całkiem pewna, jak by zareagowała, zastając go w ramionach jakiejś seksownej blondynki. Nie zastanawiając się nad tym dłużej, zawróciła w stronę jego gabinetu, ścigana przez obolałego Summerseta.
- Zamierzam złożyć skargę.
- Składaj sobie - warknęła przez ramię.
- Nie ma pani prawa wkraczać na prywatną posesję, i to w środku nocy. Nie pozwolę, by przeszkodziła pani Roarke'owi. -Summerset jednym susem dopadł drzwi gabinetu, zasłaniając je własnym ciałem. - Nie pozwolę.
Eve ze zdumieniem stwierdziła, że służący jest czerwony na twarzy i z trudem łapie oddech. Oczy niemal wychodziły mu z orbit. Uznała, że nie jest to wynikiem bólu czy zmęczenia, lecz nadmiaru emocji.
- Zabrakło ci pary, staruszku, co? - Parsknęła i nim Summerset mógł zareagować, uderzyła w gałkę otwierającą automatyczne drzwi.
Lokaj złapał ją za ramię, a Roarke, który odwrócił się właśnie od ekranu monitora, ze zdumieniem patrzył na szarpiącą się dwójkę.
- Dotknij mnie raz jeszcze, ty sztywny sukinsynu, a będziesz leżał na deskach i kwiczał jak zarzynane prosię - ostrzegła Eve, unosząc zaciśniętą pięść. - Dla takiej satysfakcji gotowa jestem oddać nawet odznakę.
- Summerset - powiedział Roarke łagodnie. - Ona naprawdę to zrobi. Zostaw nas samych.
- Przekroczyła swoje uprawnienia...
- Zostaw nas samych - powtórzył Roarke. - Zajmę się tym.
- Jak sobie życzysz. - Summerset poprawił nakrochmaloną marynarkę i ruszył w głąb korytarza.
- Jeśli chcesz mnie stąd wyrzucić - warknęła, podchodząc do biurka- będziesz musiał znaleźć sobie kogoś lepszego niż ten nadęty dupek.

- W sumie to było całkiem niezłe przyjęcie.
- Mhm. Będą następne. Ale teraz muszę jeszcze coś ci powiedzieć.
- Tak? - Eve zgięła i wyprostowała palce, stwierdzając z ulgą, że w pełni odzyskała nad nimi władzę. Policyjni medycy znali się na rzeczy.
- Chcę, żebyś za mnie wyszła.
- Aha. No tak... - Zatrzymała się raptownie i spojrzała nań zdrowym okiem. - Co ty powiedziałeś?
- Chcę, żebyś za mnie wyszła.
Roarke miał potężnego siniaka na szczęce, krew na marynarce i przekorny błysk w oku. Zastanawiała się, czy czasem nie oszalał.
- Stoimy tu zmarnowani, obici, o dwa kroki od miejsca, w którym oboje mogliśmy stracić życie, a ty mnie prosisz, żebym za ciebie wyszła?
Roarke ponownie objął jż w pasie i przyciągnął do siebie.
- Nie mogłem wybrać lepszej okazji, prawda?

[i]- Kamera! - Eve uniosła palec. - Więc wszystko, co tu robiliśmy, jest nagrane? - Mrużąc oczy, spojrzała na basen. - Od samego początku?
- Dlatego właśnie wolę ludzi od automatów.
- Wszystko jest na tej dyskietce?
- Zajmę się tym.
Eve zaczęła coś mówić, potem jednak spojrzała na niego. Nie mogła się powstrzymać.
- A niech mnie, Roarke. Zawstydziłeś się.
- Ależ skąd. - Gdyby miał na sobie spodnie, ukryłby dłonie w kieszeniach. - To tylko dyskietka. Już powiedziałem, że się tym zajmę.
- Obejrzyjmy to.
Zatrzymał się raptownie, a Eve po raz pierwszy miała okazję zobaczyć, jak Roarke wybałusza oczy ze zdumienia.
- Słucham?
- Zawstydziłeś się. - Pochyliła się do przodu, by go pocałować, i wykorzystując chwilę nieuwagi wyrwała mu dyskietkę. - To słodkie, naprawdę słodkie.
- Przestań. Oddaj mi to!
- Nie ma mowy. - Rozbawiona, cofnęła się o krok i schowała dyskietkę za plecami. - Założę się, że jest naprawdę niezła. Nie jesteś ciekaw?
- Nie. - Próbował ją zaskoczyć, lecz była szybsza. - Eve, oddaj mi tę cholerną dyskietkę.
- To fascynujące. - Cofała się powoli w stronę drzwi. - Wyniosły, doświadczony Roarke czerwieni się jak chłopiec.
- Wcale się nie czerwienię. - Przynajmniej miał nadzieję, że nie. To byłby już szczyt wszystkiego. - Po prostu nie rozumiem, dlaczego mielibyśmy nagrywać takie rzeczy. To sprawy intymne.
- Nie zamierzam dać tego Nadine i poprosić o emisję. Chcę to tylko obejrzeć. Teraz!. - Rzuciła się biegiem do środka.
Roarke zaklął pod nosem i pobiegł za nią.[/i]

Kocham ten cytat Smile

Zawstydzony Roarke to coś niesamowitego. Więc jednak jest coś co go zawtydza Smile

Cóż... Na jego miejscu też bym się wstydziła Very Happy

Raczej trudno zachować zimną krew, kiedy się dowiadujesz, że ty i osoba, z którą byłeś/byłaś, zostaliście nagrani w najbardziej intymnych chwilach Twisted Evil

<i>Eve wzięła głęboki, drżący oddech.
- Kocham cię - wyszeptała i wypuściła głośno powietrze -O Boże!
Radość, która ogarnęła całe jego ciało, była niczym letnia burza; gwałtowna, niepohamowana, oczyszczająca.
- Nie zakrztusiłaś się - mruknął, opierając czoło na jej czole.
- Ano nie. Może się do tego przyzwyczaję. - I może następnym razem nie będzie się czuć tak, jakby ktoś nakładł jej kamieni do żołądka. Przechyliła głowę i odszukała jego usta.</i>

Uwielbiam jak się godzą Very Happy